Είναι πράγματι, μια τόσο γλυκόπικρη γεύση στο νου...
Κάτι χαμένο, κάτι σαν κενό, κάτι σαν κόμπος στο λαιμό...
Κάτι σαν ένα καρφί που κοιμάται στην καρδιά σου...
Σαν ένα γιατί που ρωτάει την ψυχή σου...
Σαν ένα φοβάμαι, μήπως δεν ξαναδώ, δεν ξαναγγίξω...
ότι άφησα και ότι μ΄άφησε πίσω...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Ποπο!!!Πήρες φόρα βλέπω!!! Μελαγχολία διακρίνω στα ποστ σου! Μικρή μου λογοτέχνη, νοσταλγία είναι όλα αυτά που μπορεί να μην ξαναγγίξουμε, μπορεί να μην ξαναδούμε αλλά είναι όλα αυτά που μας έχουν κάνει δυνατούς, μας έχουν κάνει καλυτερους, μας έχουν μάθει να κάνουμε νέα όνειρα, να απογοητευόματε, να ανακάμπτουμε πιο ώριμοι και να συνεχίζουμε πιο αισιόδοξοι...
Φιλάκια Πολλά!!!
Άργησα να γράψω, αλλά αφού το αποφάσισα!!! Έτσι είναι...ναι ομολογώ
πως το μολύβι μου, θα αφήνει πίσω του κυρίως μελαγχολικά σημάδια!!!!
Το ποιηματάκι μου αυτό, είναι από την πρώτη μου συλλογή.
Αναμένω να μου βάζεις, και άλλες μολυβιές σου!!!
Είμαι πάντα εδώ, για να μαθαίνω από σένα...
Δημοσίευση σχολίου