Μετά από αρκετό καιρό, επιστρέφω φίλοι μου
με κάτι πολύ ρομαντικό...Πολλοί μπορεί να πείτε
σιγά!!! Μια χιλιοειπωμένη ιστορία αγάπης, είναι
ο Ρωμαίος και Ιουλιέτα, με πολύ κλάψα, πολύ
μίσος, και πολύ αίμα! Κι όμως, δεν είναι έτσι...
Το μεγαλούργημα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, είναι
από τα κορυφαία, των κορυφαίων!Υπάρχουν
Ρωμαίοι και Ιουλίετες, στην εποχή μας;
Άνθρωποι, που θα έκαναν τα πάντα για την
αγάπη; Και δεν μιλάω, για φαρμάκι ή λεπίδι,
που να τους οδηγήσει ως το θάνατο...Μιλώ
απλά, για ανθρώπους, που για την αγάπη
τους για το άλλο φύλο, θα έκαναν άλλου
είδους θυσίες!Θα έκαναν τα πάντα για να
είναι μαζί, θα είχαν πίστη, εμπιστοσύνη,
σεβασμό και αφοσίωση, ο ένας στον άλλο.
Γιατί, Ρωμαίος και Ιουλιέτα, είναι μια σχέση
όταν τη ζεις, με πάθος, τρέλα και ένταση!Είναι
το να θες τον άλλον για αυτό που είναι, και όχι
για αυτό, που θα ήθελες να είναι!!!
Διαβάστε την ιστορία, του απόλυτου ρομαντικού
έρωτα, ή δείτε την ταινία του Φ.Τζεφιρέλι, με τους
Ο.Χάσει, και Λ.Γουίτινγκ, του 1968! Πραγματικά
αξίζει, να ζεις τέτοιους έρωτες, έστω, μέσα από
λίγες σελίδες, ή την οθόνη!!!! Ειδικά, όταν δεν
πρόκειται, να τους ζήσεις!!!!!!!!!!
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
13 σχόλια:
ο ερωτας απο μονος του ειναι ενα δημιουργημα του μυαλου μας. δεν ειναι τιποτα αλλο απο την προβολη των χαρακτηριστικων που πρεπει να εχει για εμας ο ιδανικος συντροφος πανω στον αλλο ανθρωπο. το σημαντικο και δυσκολο για εμενα ειναι η αγαπη και οχι ο ερωτας. ολοι μας εχουμε ερωτευτει αλλα ποσοι εχουμε αγαπησει και αγαπηθει?
ο ερωτας απο μονος του ειναι ενα δημιουργημα του μυαλου μας. δεν ειναι τιποτα αλλο απο την προβολη των χαρακτηριστικων που πρεπει να εχει για εμας ο ιδανικος συντροφος πανω στον αλλο ανθρωπο. το σημαντικο και δυσκολο για εμενα ειναι η αγαπη και οχι ο ερωτας. ολοι μας εχουμε ερωτευτει αλλα ποσοι εχουμε αγαπησει και αγαπηθει?
Αχ pencil μου... αυτόν τον έρωτα του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας που τόσο όμορφα περιγράφουν όλοι, ποιητές, συγγραφείς, στιχουργοί, ρομαντικοί νέοι και νέες... αυτόν τον έρωτα καθόλου σημασία δεν του δίνω! Δεν αξίζει και τόσο, αν το δεις από μια άλλη οπτική γωνία. Όταν είσαι ΤΟΣΟ πολύ ερωτευμένος, το μόνο που θέλεις είναι να ΖΗΣΕΙΣ! Να ζήσεις τον έρωτά σου. Να κάνεις τα πάντα για να είσαι μαζί του, όπως αναφέρεις, να κάνεις θυσίες. Και ποια είναι η θυσία που έκαναν? Η αυτοκτωνία? Μήπως αντί για θυσία, δηλώνει παραίτηση? Παραίτηση από τον έρωτα, από τη μεγαλύτερη χαρά της ζωής?
Τι να τον κάνεις τέτοιον έρωτα, αν δεν μπορέσεις να τον ζήσεις?
Δεν αντιλέγω, όμορφη η ιστορία του Σαίξπηρ, όχι τόσο πρωτότυπη βέβαια, -κι εδώ οι αρχαίοι μας έδωσαν τα φώτα τους, βλέπε Αίμωνας+Αντιγόνη- αλλά μόνο για βιβλία.
Αξία έχει να ζείς από και για τον έρωτά σου, και όχι να πεθαίνεις γι'αυτόν πριν καν προλάβει να τον διαβρώσει ο χρόνος... γιατί εκεί φαίνεται ο πραγματικός έρωτας. Στην αντοχή του στο χρόνο.
Μας έλλειψες πολύ!!!
Φιλάκια!
Γεια σου pencil!
Προσωπικά, συνδιαφωνώ με τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα..
Συμφωνώ γιατί είναι όπως λέγεται "μια ωδή στον έρωτα", με λυρισμό και ρομαντικές ιδέες κλπκλπ,
όμως διαφωνώ γιατί (θα 'ρθω να συμφωνήσω με τον Κούκω), είναι κάπως ...παρατραβηγμένο. Ηταν βέβαια μια άλλη εποχή τότε, ο κόσμος βίωνε αλλιώς τα συναισθήματά του, όμως αν το καλοσκεφτείς, όλος αυτός ο θάνατος οφείλεται σε μία παρεξήγηση!
Για να το θέσω ωμά: Τι στο καλό ήθελε η Ιουλιέτα και του είπε ότι ακόμα δεν ξημέρωσε και δεν τον άφησε να φύγει? Αφού το ήξερε ότι θα τους πιάσουνε. Και μεταξύ μας, μάτια δεν είχε ο Ρωμαίος να δει ότι είχε ξημερώσει??
Μικρή μου λογοτέχνη θα συμφωνήσω με τον κούκο... Προσωπικά θεωρώ ξεπερασμένη αυτήν την ιστορία. Δεν μιλάω βέβαια από λογοτεχνικής άποψης. Αναμφισβήτητα ο Σαίξπηρ ήταν κορυφαίος στη συγγραφή θεατρικών έργων και επηρέασε τις μετέπειτα γενιές αλλά ο έρωτας αυτός δεν μπορεί να αποτελέσει πρότυπο για την σημερινή εποχή!!!
Υ.Γ. προς κούκο... Αγαπητέ μου μόνο ο Αίμονας αυτοκτόνησε από έρωτα αφού είδε την αγαπημένη του νεκρή.Η αυτοκτονία της Αντιγόνης ήταν πράξη επαναστατική προς την αυταρχικότητα της εξουσίας!!!
Ο Σοφοκλής δεν εξυμνεί στο έργο του τον έρωτα, παρά μονάχα σε ορισμένα σημεία, αλλά τον ελεύθερο άνθρωπο!!!
Φιλιά πολλά!!!!
Σωστά μιλάς Αλέξανδρε! Όλοι μας λίγο-πολύ, έχουμε χτυπηθεί από τα βέλη του. Αλλά, η αγάπη; τι γίνεται με αυτή; Παίζει κρυφτό μάλλον, με τους φίλους της, και δεν λέει, να βγει!Να φανταστεί κανείς πως το παιχνίδι τέλειωσε, και αυτή στη κρυψώνα της!
Ναι δημιούργημα του μυαλού αλλά και τόσο έντονο και ωραίο!
Την καλημέρα μου!!!
Συμφωνώ καλέ μου Κούκε, με τις όμορφες προτάσεις σου, και τις απόψεις σου!Αλήθεια, για να κάνω την ερωτική τραγωδία, και λίγο πιο αστεία, τι θα γινόταν εάν, το ζευγάρι, ήταν για χρόνια μαζί; Ο Ρωμαίος, θα εξακολουθούσε να΄ ναι ερωτευμένος, με την καλή του Ιουλιέτα, αν αυτή ήταν σε κιλά, σαν την παραμάνα της, και γριά; Από την άλλη, εκείνη, θα έβλεπε, στο πρόσωπο, ενός ηλικιωμένου, χοντρού, μέθυσου, ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο Ρωμαίου τον έρωτα; Εντάξει..ο έρωτας κάποια στιγμή χάνεται, και μένει η αγάπη!!!Μένει όμως και αυτή; ή χάνεται στο χρόνο;
Τέτοια συναισθήματα, πρέπει να τα ζούμε, ξανά και ξανά!Συνέχεια και συνέχεια, κάθε δευτερόλεπτο, χωρίς σταματημό!
Αντιγόνη...με πήγες σε μια λατρεμένη μου ηρωίδα!Τι τράβηξε και αυτή ε;Μεγάλε Σοφοκλή!
Τελικά, αν αυτό το ζευγάρι ζούσε, όλα θα΄ ταν διαφορετικά!!!Κανείς δεν θα τους ήξερε! Δεν θα λέγονταν το έργο Ρωμαίος και Ιουλίετα!Σίγουρα, αν δεν πήγαινε η σχέση τους καλά, θα απαιτούσαν, να βγει το και!!!
Αχ!και μένα μου λέιψατε Κούκε!Λίγες μέρες, και να τελειώσω, να βγαίνουμε!
Φιλάκια και καλή σου μέρα!!!
Γειά σου Σοφία!!!
Πολύ μ΄ άρεσαν οι προτάσεις σου!Όντως, δεν είδαν πως ξημέρωσε;ώστε να φύγει στην εξορία του;και αυτός, ο Ρωμαίος για κλάσμα του δευτερολέπτου πήγε χαμένος! Δεν πρόλαβε, να πιει, το φαρμάκι του, και εκείνη, ξύπνησε, στο τάφο της, αν την έβλεπε, θα ζούσε!
Αυτό που μ΄ αρέσει, είναι ότι και οι δυο- στη τρέλα τους έστω-, σκέφτηκαν το θάνατο! Κανείς τους δεν τον φοβήθηκε! Η Ιουλίετα, θα μπορούσε να τον θρηνήσει, και να φύγει, με την θυμησή του...γιατί να πεθάνει χρησιμοποιώντας το λεπίδι του; και ο Ρωμαίος, βλέποντας το δήθεν άψυχο κορμί της, γιατί να πάρει το δηλητήριο;
Αυτό το ζευγάρι, για λίγες ώρες βίωσε τον έρωτα και για λίγα κακώς συγχρονισμένα δευτερόλεπτα κατέληξε να βιώνει το θάνατο για πάντα!!!
Καλημέρα σου!!!!
Γλυκιά μου Μαρούλα, για να Σαιξπηρίσω λίγο: Ω! πόσο θα΄ θέλα και στην εποχή μας, να ζούμε έρωτες σαν αυτούς(εντάξει, όχι με τόσες ακρότητες!)
Ω, πόσο θα΄θελα, να υπάρχει λίγη τρέλα, και στις μέρες μας, λίγο πάθος, και όχι φόβος, σκέψη και δισταγμοί!
Θεωρώ, γι όλα αυτά που είπα παραπάνω, ότι με τον τρόπο του, αποτελεί, πρότυπο!Στον επίλογο γράφεται πως: Ποτέ δεν γράφτηκε στον κόσμο ιστορία, πιο λυπητερή, από αυτή του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας!
Ναι τη θεωρώ, μια από τις δραματικότερες...Δυο εραστές,
βρέθηκαν και χάθηκαν μέσα σε λίγες στιγμές...αλλά το όνομά τους και η ιστορία τους,έμεινε ανεξίτηλο για πάντα!!!
για μας τις κοπέλες, ή για σας τα αγόρια δεν θα πω, να βρείτε, αντίστοιχα, τους Ρωμαίους, και τις ιουλίετες σας!Αλλά αν κάποιος τους, τους έμοιαζε λιγάκι, πιστεύω πως αξίζει!
Πολλά φιλιά καλημέρας!
κατι που ξεχασα χθες να πω ειναι οτι βρισκω παρα πολυ ομορφα αυτα που γραφεις και οτι χαιρομαι που υπαρχουν ανθρωποι με τετοιες ευαισθησιες και αναζητησεις. οσο για την μεταλλαξη του ερωτα σε αγαπη ειναι κατι αυτο που αν ειναι να συμβει και οι καταστασεις και οι συνθηκες το επιτρεψουν, θα συμβει. δεν χρειαζεται να το επιδιωκουμε, απλα συμβαινει. καλημερα και καλο σαβ/κο σε ολους.
Σ΄ ευχαριστώ! εγώ χαίρομαι να αφήνουν τα σχόλια και τις παρατηρήσεις τους, άτομα με απόψεις σαν εσένα!
Ασπάζομαι απόλυτα την άποψη!
Πράγματι, ότι είναι να γίνει θα γίνει!
Καλησπέρα και καλό βράδυ!
Νομίζω ότι το ζήτημα θα μπορούσε να τεθεί και αλλιώς, να μη συγκρίνουμε δηλαδή την τραγωδία του Σαίξπηρ με τις ζωές των σύγχρονων ανθρώπων, αλλά με τις ζωές ερωτευμένων χαρακτήρων από έργα μυθοπλασίας της εποχής μας. Πόσο μοιάζουν ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα με τον Ρετ και τη Σκάρλετ, τον Ρικ και την Ίλσα του Κασαμπλάνκα ή ακόμα τον Χάρι και τη Σάλι;
Παρόλα αυτά, προσαρμόζοντας τα χαρακτηριστικά του ζευγαριού του Σαίξπηρ στα δικά μας καθημερινά δεδομένα, νομίζω ότι πάντα υπάρχουν Μοντέγοι και Καπουλέτοι. Οι δύο αντιμαχόμενες οικογένειες της Βερόνας συμβολίζουν όλα τα εμπόδια που μπορούν να βρεθούν στον έρωτα ενός ανθρώπου για έναν άλλο, είτε είναι η κοινωνική θέση, τα χρήματα, η ηλικία, το φύλο, η καθημερινή ρουτίνα... Στο σύγχρονο κόσμο η τραγωδία δε θα πάρει απαραίτητα τη μορφή λεπίδας ή δηλητηρίου. Αλλά μπορεί να συμβεί. Ωστόσο, το παράδειγμα του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας δείχνει την αθωότητα, την καθολικότητα, την ισχύ, ακόμα και την αφέλεια αυτού του αγνού και απόλυτου συναισθήματος που λέγεται έρωτας και καρποφορεί και στις πιο δύσκολες συνθήκες.
Χμ...Ομολογώ, ότι διάβασα με πολύ ενδιαφέρον την απάντησή σου!!!Καλύπτει το θέμα πολύ σωστά, τόσο που σαν να ήθελα να διαβάσω κτ τέτοιο...Ρεαλιστικό έργο, συμβολικό, τι; ανεξίτηλο πάντως, και πολύ όμορφο αλήθεια...
Ίσως, η θυσία τους να έκανε το έργο τόσο δημοφιλές!!!
Πολύ εύστοχο αυτό για τους Ρικ, Σάλι και λοιπά, αλλά είμαι σίγουρη πως πολλοί δεν τους ξέρουμε!Ενώ το ζευγάρι σύμβολο του δυνατού έρωτα, του τρελού έρωτα, με απόληξη το θάνατο όλοι το γνωρίζουμε!!!Καθόλου τυχαίο...
Δημοσίευση σχολίου