Σε είδα στο παροντικό αύριο και όλα άστραψαν μπροστά μου...
Μονάχη μου παλεύω...
Μονάχη μου φοβάμαι και δειλιάζω στη λάμψη σου...
Σ΄ αυτή τη μορφή που τύλιξε το βλέμμα μου, όμοια
με φωτιά...
Σ΄ αυτή την ύπαρξη που λεηλάτησε τις άκρες των
ματιών μου...
Σ΄ αυτό το συνονθύλευμα που συνεπήρε κάθε κάμαρα
του μυαλού μου...
Σ΄ αυτή την υπόσταση που κάνει να ριγούν τα φύλλα
της καρδιάς μου...
Σ΄ αυτό το σκίρτημα που βίωσε σύγκορμα κάθε όψη
της ψυχής μου...
Φως που καίει την ανάσα μου
Φλόγα που υποτάσσει το εγώ μου
είσαι...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
τι ωραίο ποιήμα!!
Θα ήθελα να μάθω ποίος είναι αυτός που πλημμύρισε το μυαλό σου και είχες αυτή την φανταστική έμπνευση!!
πολύ δυνατά συναισθήματα εκφράζει!
μπράβο μικρή μας λογοτέχνη!
συνέχισε..
φιλάκια!
Σ΄ευχαριστώ γλυκιά μου Ελενίτσα! Δεν είναι απαραίτητο, να έχω πάντα κάποιον ή κάτι στο μυαλό μου για να γράψω...Μόνο ακούγοντας ένα τραγούδι, ή βλέποντας ένα ωραίο απόσπασμα μιας ταινίας, ή ότι άλλο, μπορούν να βάλουν το νου μου σε σκέψεις, και έτσι να θελήσω να γράψω...
Χμ...να και κάτι που δεν είναι καθόλου κακή ιδέα!Χμ..Γιατί όχι?Στο αφιερώνω!
Πολλά πολλά Φιλάκια!
Καληνυχτούλα!!!! ; )
εντάξει, δεν είναι απαραίτητο να έχεις κάποιον στο μυαλό σου...αλλά αυτή τη φορά είχες; ε; είχες; (α, ναι, και το ποίημα γαμάτο!)
Εmvy μου σ΄ ευχαριστώ για τα καλά σου
λόγια! Ε λοιπόν είχα κάποιον στο μυαλό μου!Τον λένε Όρεξη!Όρεξη απλά για να γράψω,να πω κάτι με το pencil μου, έτσι απλά!
Χι χι!
Καλημέρα και Φιλιά!!!
Δημοσίευση σχολίου