Στος φως των κεριών

Πάνω στο τραπέζι μόνο, ένα τόσο δα κόκκινο κερί, σε μια μπρούτζινη βάση....
Εσένα να θυμίζει...τίποτε άλλο...
Το άναψα έτσι απλά, για να φωτίσει κάθε μου σκέψη...
Η φλόγα τρεμοπαίζει σε κάθε χορό της ανάσας μου...
Κι η ανάσα μου έχει αρπάξει μια αραχνούφαντη κλωστή,
για ν΄ αγκαλιάσει τη δική σου...
Σ΄ αυτή τη χρυσοκίτρινη θεά, τα μάτια σου αντικρίζω...
Και όπως το λάδι που κυλά αργά πρωτού παγώσει,
έτσι και κείνα μοιάζουν, να τρέχουν δακρυσμένα...
Δεν έχω τίποτε άλλο να πω...
Μόνο ο καπνός υπάρχει...μαύρος και πυκνός,
για να με οδηγεί στη μορφή σου...
Αυτά τα χείλη σου, πολύ σου πάνε...
Τόσο που άρχισα να τα μισώ...
Ίσως γιατί με έκαψε το βαθυκόκκινο χρώμα τους...
Ίσως γιατί αναζητώ τη βελούδινη σάρκα τους, μέσα σε τούτο το μυστηριακό φως...
Μη μιλήσεις τώρα...μη πεις τίποτα, θα σβήσεις ότι άναψε έτσι όμορφα...
Και σ΄ αυτό το κίτρινο φως λέγονται πολλές αλήθειες...
Πρέπει να προλάβω προτού λιώσει, για να μη λιώσουν και
οι ελπίδες μου να σε ξαναβρώ...
Μέσα στο δωμάτιο όλα αχνά, φωτίζει μόνο το μονοπάτι της ζωής μου...
Στην τελευταία του πέτρα, στέκεσαι εσύ...
κι όμως νιώθω το χέρι μου κερωμένο ν΄ αγγίξει το δικό σου...
Μ΄ ένα βίαιο φύσημα, όλα τελειώνουν...
μοιάζει λες και σε πήρε μια δίνη αέρα, έτσι όπως χάθηκες...
Και τώρα στο τραπέζι σβησμένο ένα κερί μονάχο, λυπημένο...
Ανάγλυφα κατά μήκος του, αντί σταγόνες από το λάδι που κρύωσε,
τα οπάλινα δάκρυά μου...
Καμένος καπνός μυρίζει για λίγο...
Καμένα τα όνειρά μου, για πάντα...