Μαρμαρυγή

Σε είδα στο παροντικό αύριο και όλα άστραψαν μπροστά μου...
Μονάχη μου παλεύω...
Μονάχη μου φοβάμαι και δειλιάζω στη λάμψη σου...
Σ΄ αυτή τη μορφή που τύλιξε το βλέμμα μου, όμοια
με φωτιά...
Σ΄ αυτή την ύπαρξη που λεηλάτησε τις άκρες των
ματιών μου...
Σ΄ αυτό το συνονθύλευμα που συνεπήρε κάθε κάμαρα
του μυαλού μου...
Σ΄ αυτή την υπόσταση που κάνει να ριγούν τα φύλλα
της καρδιάς μου...
Σ΄ αυτό το σκίρτημα που βίωσε σύγκορμα κάθε όψη
της ψυχής μου...

Φως που καίει την ανάσα μου
Φλόγα που υποτάσσει το εγώ μου
είσαι...

<< Moυ αρέσεις, αλλά δεν σου αρέσω....>>.

Αγαπημένα μου φιλαράκια!Νομίζω ότι όλοι λίγο-πολύ
έχουμε βρεθεί, σε μια αντίστοιχη θέση! Κάποιος ή κάποια
να μας αρέσει ε και εμείς να μην του αρέσουμε! Ή να νομίζουμε
κάτι τέτοιο!Το χειρότερο είναι όχι απλά να μας αρέσει, αλλά
να έχουμε δαγκώσει τη λαμαρίνα, σαν αποτέλεσμα να πονάει
και το δοντάκι μας! Αχ! ; ) Τι κάνεις σε μια τέτοια περίπτωση;
Τι κάνεις όταν φοβάσαι να το εξομολογηθείς, και να το βγάλεις
από μέσα σου; Τι κάνεις όταν κάθε φορά που τον/την βλέπεις η
καρδούλα σου χτυπά πιο δυνατά και το χαμόγελό σου
φτάνει μέχρι τ΄ αυτιά; Όταν η σκέψη σου γλυκαίνει μόνο
με τη μορφή του/της;
Φοβόμαστε, αυτό κάνουμε! Δειλιάζουμε να το ομολογήσουμε!
Εντάξει, άλλες οι περιπτώσεις τύπου χυλόπιτας, όπου το λες
και τελικά, ξέρεις πως και ο άλλος δεν θέλει,(εκεί και αν τα
βάφεις μαύρα) και άλλες αυτές που το κρύβεις, γιατί φοβάσαι
την απόρριψη, ή το τι θα πουν οι άλλοι, οι φίλοι, και γενικά
το να μην γίνεις ρόμπα!!!!
Επιτέλους, ας σταματήσουμε να δειλιάζουμε! Δεν είναι ντροπή!
Δεν υπάρχει τίποτε ωραιότερο από τον έρωτα μεταξύ ενός άνδρα
και μιας γυναίκας!
Αξίζει να προσπαθείς, έστω και αν απορριφθείς...Τουλάχιστον εσύ
το έκανες...Κανείς δεν πρέπει να μετανιώνει!!!!!!